Oh Wee! Column vanaf een paarse bal

Toen ik benaderd was om deze columns over mijn zwangerschap te gaan schrijven, had ik al vrij snel het plan om er ook één te schrijven tijdens de weeën. Geen idee natuurlijk of dat zou kunnen of nog beter of dat zou lukken, maar bij wijze van sociaal experiment leek me dat wel interessant.

Over weeën had ik natuurlijk al vaak verhalen gehoord en daarbij waren er drie dingen die steeds terug kwamen: A ze doen ontzettend pijn, B na afloop weten vrouwen vaak niet meer precies hoe ze nou voelden. En C een wee komt op, heeft een piek en daarna is er even niks aan de hand en moet je proberen uit te rusten. Dit gold natuurlijk wel allemaal in de vroege fase van de ontsluitings-weeën niet tegen het persen aan, zoals ik begreep.

Nee, tegen het einde was er een zogenaamd wanhoops moment had ik gehoord en nee dan zou ik zeker niet aan het schrijven zijn. Nou kan ik dus nu mededelen dat er denk ik een beginnetje aan de geboorte van mijn meisje is gemaakt. Vannacht al flink wat steken en getrek en nu schrijf ik dit stuk vanaf mijn paarse “birthing ball” waarop ik draaiend en stuiterend een beetje tegendruk op mijn bekken hoop te geven. Misschien ben ik wel ontzettend naïef en zijn dit echt alleen kleine oefen weetjes waardoor ik dit verhaal zo vrolijk aan het tikken ben, maar ach gelukkig is dit niet live en kan ik hem zo weer wissen. Mocht dit experiment lukken dan word ik misschien wel een klein beetje de Howard Stern van de column. Misschien niet bij iedereen bekent maar Howard Stern is een hele bekende Amerikaanse, au wacht, ok oefenwee denk ik want ze duren te kort maar ik begin een idee te krijgen…

Anyway, Howard Stern is een hele bekende DJ uit Amerika. Hij is onder andere zo bekent geworden, door zich als eerste live op de radio te laten pijpen!! Jawel. Nee, eigenlijk is dat helemaal niet hier mee te vergelijken. Ik heb geen beeld geen geluid, geen live streaming… Alleen ik, één iPad en de mogelijkheid dit alles te wissen. Maar ach mag ik ook eens denken dat ik baanbrekend bezig ben? We zijn nu inmiddels een uur verder ik heb de verloskundige gebeld want ik ben die weeën eens gaan timen en ze komen nu elke 4 minuten. Ik schrijf nu ook nog maar 1 zin tegelijk want de wee duurt een minuut, daarna moet ik opschrijven hoe laat hij kwam en dan begint de volgende alweer.

Ik kan nu zeggen, geen super fijn gevoel, kan tijdens ook niet praten, maar zolang ik zit is het te doen. Volgens de verloskundige moet ik dit een paar uur volhouden om te kijken of ze echt aanblijven en niet weer weggaan. Dus ik heb net mijn man gebeld om te zeggen dat hij z’n dag gewoon af kan maken want ik red me voorlopig wel op m’n bal met m’n iPad.

Het heeft nu niet echt zin als hij naar me komt kijken terwijl ik de boel weg puf. Weer een uur verder en ze gaan niet weg dat weet ik zeker. Ik heb ook altijd gedacht dat ze op de 7e geboren zou worden dus dit gaat gewoon gebeuren vandaag, maar ik wil niet eigenwijs zijn dus wacht ik nog maar even met weer gaan bellen.

——————-

Een paar weken later…

Goed daar ben ik weer, experiment zoals verwacht redelijk mislukt.

Na mijn laatst geschreven zin stond de verloskundige op de stoep die constateerde dat ik na 2 uur al ruim 4 cm ontsluiting had en dat we zo maar eens naar het ziekenhuis moesten gaan!!!

Op dat moment kwam mijn man gelukkig ook binnen en ben ik snel onder de douche gesprongen waarna de weeën eigenlijk zo heftig werden dat ik al mijn concentratie nodig had om de rit naar het ziekenhuis aan te kunnen en 4 uur later was ons meisje er. Inmiddels is ze een paar weekjes oud en heb ik nu pas de rust om deze column even af te schrijven. Alle mama’s zullen wel begrijpen waarom…

Toch geen Howard Stern praktijken. Maar ach, ik denk ook dat het een stuk makkelijker is om live klaar te komen dan om live te baren…toch?

Tot slot dan nog wel mijn bevindingen over de weten:
A: Ze doen zeker pijn, maar niet op een au ik heb een wond- achtige manier maar meer op een ik moet me hier even op concentreren manier.
B: Ik weet eigenlijk nog wel hoe ze voelen. Het begin, de warmte op het eind een tikkie wanhoop en daarna de persdrang. Dus daar ben ik het niet mee eens, al schijnt dat met de tijd alsnog te verdwijnen heb ik me laten vertellen. Een truc van moeder natuur om je voor baby nummer twee te laten gaan.
C: Tussen de weeën door kan je al is het maar 1 minuut even surfen op de high van hormonen die je lichaam aanmaakt om je te beschermen en die ene minuut zonder pijn is dan ook alsof je stoned bent…

Maar weet je het maakt eigenlijk niet meer uit, mijn prachtige meisje is er en ik mag me nu rekenen tot die groep van mensen die niet meer onwetend en bang is. Omdat dat toch echt onmogelijk kan gaan passen en toch echt wel zo’n pijn moet gaan doen. Nee ik hoor erbij! Ik heb het gewoon gedaan en já het was te doen en já het past!!!

Of in ieder geval een beetje…